Op heterdaad april-mei 2014
Maar wat blijkt, het is de familie Vroon die zo vroeg vertrekt naar hun mooie plek in Frankrijk. Ze moeten alleen even aantonen met een paspoort en ID-kaart of zij wel echt de bewoners van het huis zijn, daarna wensen de wetshandhavers de familie Vroon een fijne vakantie. En na dit kleine oponthoud wordt het gas ingetrapt en zo’n tien uur later staat de auto met de aanhanger voor de deur van de schuur geparkeerd om uit te laden. Uiteindelijk zijn ze met geen honderd politiemannen te stoppen. Ze willen gewoon naar Frankrijk.
|
Het weer in Frankrijk is beter dan alle weermannen hadden gedacht en we gaan dus rustig onze gang. Eerst nog wat boodschappen en daarna gaan we ons buigen over het materieel wat het gras moet gaan maaien. Voor de grasmaaier van Annette hebben we een nieuwe accu gekocht die nog wel even geïnstalleerd moet worden. Zuur erin en dan een halve dag laden aan het oplaadapparaat. In de tussentijd slijp ik ook nog de messen zodat het gras wat makkelijker afgesneden wordt. En Annette is niet meer te stoppen. Stukje voor stukje wordt het land weer kaal geschoren.
|
De dag eindigt met een pastis met wat aardbeien met uitzicht op de koeien die wel heel nieuwsgierig naar ons staan te staren. Ze ruiken natuurlijk het net gemaaide gras.
|
We beginnen ook met het maken van de nieuwe schuurdeuren. Eerst de boel weer een beetje uitzoeken hoe het ook al weer in elkaar moet en daarna naar binnen (het weer is nog niet te vertrouwen). Maar daarvoor moest eerst nog een plekje gemaakt worden. Al het hout dat al binnen lag moet “even” opzij gelegd worden.
|
Maar dan kan het bouwen van de deuren beginnen. En terwijl Annette nog steeds aan het maaien is worden de staldeuren langzaam aan steeds mooier.
Na een bericht van Sjoerd (die ons uitnodigt) laten we ons overhalen om ons in te schrijven voor een wandeltocht met de wandelvereniging van Treignat. Het zal een tocht worden van 12 kilometer. We halen al onze wandelervaring bij elkaar en gaan ervoor. Het is een hele mooie tocht met af en toe ook nog een rustpunt erin. Hier kan je dan ook nog wat eten en drinken. Dit houdt ook de voorhoede en de achterhoede van de stoet een beetje bij elkaar. Ik kan u wel verklappen dat wij de achterhoede goed bemannen. Als de tocht eindigt komen wij echt als allerlaatste binnen in de “salle de fête”. Ook hier wordt er nog wat gedronken en dan gaat iedereen weer naar huis.
Ik weet niet hoe het de andere vergaat maar wij ploffen neer in de banken van onze vertrouwde caravan en kunnen geen pap meer zeggen. De volgende dag viel de spierpijn eigenlijk best nog mee. Het was een schitterende tocht en voor ons een nieuwe ervaring. Naderhand stond er ook nog een bericht in "la Montagne". De route is twee keer gelopen. Eén keer in de ochtend en een keer in de middag. Sjoerd heeft ze allebei gelopen en staat dus ook op de foto van de ochtendgroep. Helemaal links aan de kant. Hij had nog energie genoeg om in de middag ook nog met ons mee te lopen.
De dag erna gaan we gewoon in ons eigen tempo verder. Het gras wordt keurig gemaaid en de staldeuren vorderen iedere dag een beetje. Het weer in Les Trois Taillants laat zich nog steeds van de beste kant zien. Behalve in de avond. Dan wordt het donker en gaat het soms heel hard regenen met hagel en onweer. De stroom viel er zelfs van uit. Maar dat is alleen maar een teken dat het systeem goed beschermd is zullen we maar denken.
|
En dan komen onze buren nog even een dagje buurten. Claude en Ginette komen speciaal uit Limoge om ons nog een van een goede maaltijd te voorzien. Want die avond worden we uitgenodigd voor een pastis. En dan krijg je niet alleen het melkkleurige nat van Paul Ricard. Als de avond voorbij is gaan we met een dikke buik van een voortreffelijke maaltijd naar bed. We hebben onze franse les weer gehad. Ginette heeft nog even duidelijk uitgelegd wat het verschil is tussen “jolie” en “bien”. Goed om te weten.
|
De volgende dagen gewoon weer in het ritme van het grasmaaien en de staldeuren afmaken. We hebben wel voor het eerst één oude staldeur open gemaakt. De andere durven we nog niet omdat we bang zijn dat die dan in elkaar valt. Maar om die éne deur open te krijgen is Annette druk in de weer om de bramen weg te halen en op de brandplaats in vlammen op te laten gaan. De koeien van Julien vinden het allemaal heel interessant wat Annette allemaal aan het doen is. Wel gezellig zoveel bekijks.
Dan gaan we al weer richting het weekend. Ria en Henk komen vanuit het hoge noorden van Nederland naar Frankrijk. Vorig jaar hadden ze veel slecht weer maar nu moeten we ze toch ook weer melden dat de vooruitzichten niet echt heel goed zijn voor de komende week. We gaan het zien.
Maar voordat onze Groningse vrienden komen is eerst nog onze eerste rommelmarkt aan de beurt. Vroeg uit de veren want het is een eind weg, en we willen weer op tijd terug zijn om de visite welkom te heten op ons landgoed.
En inderdaad, het weer valt niet mee. Ria en Henk vallen met hun neus niet in de boter maar in de regen. We laten ons niet kennen en gaan gewoon verder met de vakantie alsof er niets aan de hand is. De volgende ochtend wordt meteen het werk aangevangen. Cement aansmeren en de gaten rond de vloerbalken vullen. Henk heeft zich vorig in het zweet gewerkt om de gaten te maken en nu mogen deze weer dicht gemaakt worden. Het lijkt wel de “werkverschaffing”. Maar het gaat wel lekker zo met z’n vieren. Het mag ook niet al te lang duren want die middag gaan we naar Sjoerd en Felicia om met z’n allen een workshop “intuïtief schilderen” te doen.
En dan komt het grote werk aan de beurt. We gaan de nieuwe staldeuren afhangen. Dit vergt nogal wat denkwerk. Ik neem eerst alle maten van de oude scharnieren. Die gaan we ook weer gebruiken op de nieuwe deuren. Hier moet toch echt even over nagedacht worden. Eerst de oude deur laten zakken, dan de scharnieren eraf en die op de nieuwe deur maken. Dan kan de nieuwe deur op zijn definitieve plek. Ik had wel van tevoren bedacht hoe we met de takel de boel op zijn plaats moesten krijgen maar als dan alles ook nog gaat zoals uitgedacht dan smaakt aan het einde van de dag de pastis extra lekker. We hebben met z’n allen erg hard gewerkt. Ria en Annette zijn zelfs twee keer naar de Brico heen en weer gegaan.
En als de zon dan ook nog zijn gezicht laat zien wordt de pastis echt een feestelijk einde van de dag. Morgen moet de andere deur nog vernieuwd maar met de kennis die we vandaag opgedaan hebben moet dat niet zo’n probleem worden.
In de tussentijd is ook nog de franse functionaris langs geweest voor de laatste afspraken over de nieuwe septic tank. We gaan proberen om alles dit jaar de grond in te krijgen. De tank mag in ieder geval een grootte krijgen van 4m2.
|
|
Het weer blijft alles bij elkaar nog steeds kwakkelen. Soms stortbuien en vijf minuten later is het weer volop zomer. Maar ik moet wel zeggen dat het werk er niet onder lijdt. We gaan verder met de staldeuren die hun voltooiing naderen maar ook het snoeiwerk gaat lekker door.
|
Het zware werk gaat weer beginnen als we de deuren gaan ophangen. Iedereen moet helpen maar de kettingtakel is en blijft toch de hoofdpersoon die het zware werk doet en zorgt dat de deuren keurig op z’n plek komen. Daarna alles in de beits en klaar is kees. De oude deur ligt een beetje zielig in het gras maar krijgt waarschijnlijk nog een tweede leven als tafel buiten.
Iedere avond is het wel nodig om de kachel in de schuur te stoken om weer lekker warm te worden. De pastis en de wijn doen natuurlijk ook hun werk en als iedereen dan lekker warm naar bed gaat is daar ook nog de elektrische deken die de voeten nog warmer maakt.
|
Op 1 mei, in Frankrijk ook de nationale dag van de arbeid, is er weer de grote rommelmarkt in Vaux. Dus de koffie in de kan en langs de bakker. Dan een uitgebreid bezoek aan de markt. Er wordt weer van alles ingeslagen. Meubeltjes voor Ria in Rozenburg, vazen voor Angelo, tafel voor onszelf en Ria en Henk kopen ook wat decoratie spullen. Die ochtend is het zowaar droog. Dit duurt natuurlijk niet zo lang en als we ’s middags weer aan het werk zijn valt de regen weer volop naar beneden. Maar Annette laat zich niet kennen en gaat aan de was. Tussen de buien door wordt zelfs de was nog droog.
|
Dan volgt er nog een gewone werkdag voordat Henk en Ria weer richting Nederland gaan. Ze pakken nog even een flink karwei aan. Gaten in de muren dicht maken in de broodoven ruimte. Henk op de begane grond en Ria op de verdieping. Er worden nog maar eens 8 balen cement weggesmeerd. Het ziet er allemaal echt weer heel mooi uit als alles weer wat glad is geworden. Bram smeert de nieuwe staldeur nog af en Annette zorgt dat het oude ijzer uitgezocht wordt.
Het weer gaat deze middag nog even de goede kant op. We besluiten om de Pierres Jaumatres nog even te bezoeken nu het droog is. Het wordt een mooie afsluiting van de vakantie van Henk en Ria. Die avond na het eten zitten we nog even met z’n allen voor de kachel met op de achtergrond het geluid van de regen op het dak, de franse chansons van Nostalgie uit de radio en dan nemen we nog maar een glaasje wijn. Proost.
Dan komt weer de dag van het opruimen. We laten de boel weer keurig achter, maar wel met weemoed. We willen hier gewoon blijven om hier permanent te wonen. Maar wie weet gebeurd dit snel. Op zondag vertrekken we naar Nederland maar niet voordat we nog even een bezoek aan Audes gebracht hebben. Hier is nog een grote rommelmarkt. Die willen we natuurlijk nog even meepikken.
Maar na een heerlijke vakantie in ons stukje Frankrijk is alles weer gesloten tot de volgende vakantie. Misschien zijn we wel heel snel terug.